B

Danuta Błażejczyk  z d. Cichowska urodziła się w Puławach w 1953 r. 

W jednym  z wywiadów powiedziała, że początkowo nie wiązała swojej przyszłości ze sceną, a chciała zostać nauczycielką albo archeologiem. Studiowała na Wydziale Filologii Rosyjskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie i na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

Zadebiutowała  w zespole 31 mil. Później współpracowała z formacją Fly i zespołem Maryli Rodowicz. W 1985 uzyskała zawodowe uprawnienia estradowe, w związku z czym otrzymała propozycje współpracy z Włodzimierzem Korczem i Wojciechem Młynarskim. Efektem ich pracy była piosenka „Taki cud i miód”,  z którą zadebiutowała w 1985 r. w Opolu. Wówczas otrzymała Nagrodę Specjalną Jury za indywidualność artystyczną. Rok później zdobyła  Srebrną Lirę na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Bratysławie, nagrodę im. Karola Musioła i Bursztynową Paterę na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu.

Jest założycielką i prezesem Fundacji Apetyt na Kulturę (FAnK), mającej status Organizacji Pożytku Publicznego, zajmującej się promowaniem młodych artystów oraz produkcją ambitnych i ciekawych artystycznie przedsięwzięć  z dziedziny muzyki, teatru i malarstwa. 25 maja 2011 podczas uroczystości w siedzibie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego została odznaczona przez ministra Bogdana Zdrojewskiego Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2015 roku obchodziła 30-lecie pracy artystycznej.

Prof. dr hab. Tadeusz Barszczak

​

Profesor jest absolwentem Liceum im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. Maturę uzyskał w roku szkolnym 1948/49. Następnie ukończył studia na  Wydziale Rolniczym  Szkoły Gównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Przez całe życie zawodowe był związany z Katedrą Chemii Rolniczej Wydziału Rolniczego SGGW. Pracę doktorską obronił w  1964 r. Stopień naukowy doktora habilitowanego nadany mu został uchwałą Rady Wydziału Rolniczego Akademii Rolniczej w Warszawie 26 czerwca 1974r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Lech Wałęsa, dnia 26 lipca 1991r. nadał mu tytuł naukowy profesora nauk rolniczych.

W SGGW był prodziekanem Wydziału Rolniczego (1977-1984), pełnomocnikiem Rektora SGGW ds. Rolniczych i Leśnego Zakładu Doświadczalnego (1981 –1984), kierownikiem Katedry Chemii Rolniczej (1987-1991), a w Politechnice Białostockiej - dyrektorem Instytutu i kierownikiem Katedry Produkcji Ekologicznej w Rolnictwie (1993-1999).

Tadeusz Barszczak to uznany i ceniony specjalista w zakresie badań nad mikroelementami. Był nauczycielem akademickim o wysoko ocenianych umiejętnościach dydaktycznych, współorganizatorem i wykładowcą Telewizyjnego Kursu Rolniczego, pierwszej tego typu audycji telewizyjnej dla rolników w Polsce.

Profesor zmarł 9 listopada 2016r.

Prof. dr hab. Tadeusz Baszyński

Tadeusz Baszyński urodził się 15 października 1926 roku w Koźminie Wielkopolskim. Wojenne losy rzuciły jego rodzinę na Lubelszczyznę. W Puławach ukończył eksternistyczne tajne gimnazjum, a następnie w 1946 roku Liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego. 

W latach 1946-1951 studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego i otrzymał tam tytuł magistra.  W 1957r. został zatrudniony w Katedrze Fizjologii Roślin UMCS, kierowanej przez prof. Adama Paszewskiego. Tutaj w 1960 roku uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych, a w roku 1964 obronił pracę habilitacyjną. W roku 1966 objął funkcję kierownika Zakładu Metabolizmu Roślin w Katedrze Fizjologii Roślin. W 1973r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 – profesora zwyczajnego. 

W latach 1973-1982 pełnił wiele funkcji w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej:  dziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi (1966-1972), dyrektora Instytutu Biologii (1973-1981), kierownika Zakładu Fizjologii Roślin (1974-1997), rektora (1981-1982). W wyborach uzyskał ponad 70% głosów już w pierwszej turze. W maju 1982 roku został odwołany ze stanowiska rektora UMCS przez ministra Miśkiewicza za odmowę zwolnienia (z powodów politycznych) ówczesnych dziekanów Wydziału Pedagogiki i Psychologii, prof. Zofii Sękowskiej i Wydziału Prawa i Administracji – prof. Henryka Renigera. W 1998 roku Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej nadał mu tytuł doktora honoris causa, a w 2004  przyznał medal „Zasłużony dla UMCS”.

Prof. Baszyński zmarł 15 października 2009 r. Został pochowany na cmentarzu przy ul.Lipowej w Lublinie.

Prof. dr hab. Apoloniusz Berbeć

Apoloniusz Berbeć urodził się w Lublinie 11 maja 1949 r. W latach 1956 -1967 z przerwą w roku szkolnym 1962/63 uczęszczał do ówczesnej „jedenastolatki” – Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach, uzyskując maturę w roku 1967r..

W latach 1967 – 1973 studiował rolnictwo na Wydziale Rolnym ówczesnej Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie. W 1973 roku ukończył studia już w Akademii Rolniczej. Począwszy od 1973 roku pracuje w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, kolejno na stanowiskach: stażysty, asystenta i st. asystenta (1973-1985), adiunkta (1985-1995), docenta (1995-2001) i profesora zwyczajnego (od 2001 do chwili obecnej). Od roku 2018 na emeryturze kontynuuje pracę naukową w niepełnym wymiarze godzin.  Odbył staże naukowe za granicą w USA i Japonii. Specjalizuje się w genetyce i hodowli roślin. Jest twórcą odmian tytoniu oraz prowadzi działalność doradczo-upowszechnieniową wśród plantatorów tytoniu. Wypromował trzech doktorów. Jest redaktorem naczelnym czasopisma Polish Journal of Agronomy. Brał udział w pracach międzynarodowych organizacji zajmujących się badaniami nad tytoniem: CORESTA i AERET.

W latach 70-ych i 80-ych prowadził działalność opozycyjno-niepodległościową, uczestnicząc w organizacji spotkań Towarzystwa Kursów Naukowych na terenie Puław. We wrześniu 1980r. wszedł w skład redakcji Biuletynu „Solidarność Ziemi Puławskiej”, w którym zamieszczał felietony i komentarze na temat aktualnych wydarzeń.  Brał też udział w drukowaniu i rozpowszechnianiu niezależnych wydawnictw. We wrześniu 1981r. wraz z innymi członkami redakcji oskarżony i kilkakrotnie przesłuchiwany w związku z treścią zamieszczanych w Biuletynie artykułów. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 aresztowany i przetrzymywany do września 1982r w tzw. ośrodkach internowania: Włodawa, Kielce-Piaski i Załęże. Po zwolnieniu z internowania kilkakrotnie wzywany na przesłuchania. W roku 1985 i 1986 prowadzono przeciwko niemu śledztwo w sprawie rozpowszechniania nielegalnych pism. W związku z tą sprawą był kilkakrotnie przesłuchiwany, przeprowadzono również rewizję w jego mieszkaniu. W roku 1989 jako członek Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” Województwa Lubelskiego, brał aktywny udział w kampanii wyborczej do Sejmu i Senatu i w pracach komisji wyborczej, redagując materiały informacyjne. Po 1989r. był członkiem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Puław i „Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym”.

Prof. dr hab. Zbigniew Boratyński

Zbigniew Boratyński urodził się 8  marca 1949r. w Puławach.

W 1969r. ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. A. J. ks. Czartoryskiego, w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy) w Lublinie.

Dyplom lekarza weterynarii otrzymał w 1975 roku, 15 czerwca tego roku rozpoczął pracę jako asystent-stażysta w Zakładzie Anatomii Zwierząt. W 1982 r. uzyskał stopień doktora, a w 2001 r. doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych z zakresu neuroanatomii zwierząt. Stanowisko profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Przyrodniczego otrzymał w 2006 r. i w tym samym roku został wybrany na stanowisko kierownika Katedry Anatomii i Histologii Zwierząt oraz kierownika Zakładu Anatomii Zwierząt. Funkcje te pełnił do 2013 roku.
Przedmiotem jego zainteresowań naukowo-badawczych był głównie autonomiczny układ nerwowy zwierząt domowych i wolno żyjących. Doświadczalnie ustalił topografię wegetatywnych oraz czuciowych ośrodków nerwowych dla narządów układu moczowego u zwierząt domowych. Profesor był autorem lub współautorem około 100 publikacji naukowych z dziedziny neuroanatomii i badań nad apoptozą, skryptu oraz 12 ekspertyz naukowych. Był współautorem podręcznika pt.: "Choroby królików".

W 1989 r. i ponownie w 1992 r. odbył staż naukowy w Wyższej Szkole Weterynaryjnej w Koszycach. Prowadził wykłady z zakresu anatomii topograficznej na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej, paleontologii, prowadził również monograficzne wykłady dla studentów acheologii na UMCS oraz w Państwowym Instytucie Weterynaryjnym w Puławach.

Był członkiem Polskiego Towarzystwa Anatomicznego (od 1975 r.) oraz Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych (od 1976 r.). W latach 1987-1991 pełnił funkcję sekretarza Lubelskiego Oddziału tego Towarzystwa. W 2007 r. został członkiem korespondentem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Kolegium Redakcyjnego "Archives of Physiotherapy and Global Researches".

Profesor Boratyński to ceniony i lubiany nauczyciel akademicki. Mimo różnych przeciwności losu był pogodnym człowiekiem z cudownym poczuciem humoru i dużym dystansem do siebie.        

Zmarł nagle 20 maja 2014 r.

mjr. Marian Bernaciak, ps. Orlik, Dymek

Był synem Michała Bernaciaka i Marii z domu Bliźniak. W 1937 r. ukończył Gimnazjum im. A.J. Czartoryskiego w Puławach. Następnie odbył roczną obowiązkową służbę wojskową w Mazowieckiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Zambrowie, którą zakończył w stopniu plutonowego podchorążego. Dostał przydział mobilizacyjny do 2 pułku artylerii ciężkiej. Pracował w urzędzie pocztowym w Sobolewie w powiecie Garwolin. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r., podczas wojny obronnej 1939 r. walczył jako podporucznik rezerwy w 2 pac. Podczas obrony Włodzimierza Wołyńskiego po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli radzieckiej. Kilka tygodni później zbiegł z transportu jenieckiego na terenie ZSRR, wiozącego polskich oficerów do obozów, i powrócił w rodzinne strony. Prowadził księgarnię w Rykach i niewielką drukarnię w Dęblinie. W 1940 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach ZWZ, a następnie AK. Był szefem Kedywu podobwodu „A” (Dęblin-Ryki) w Obwodzie AK Puławy. Od jesieni 1943 r., zagrożony aresztowaniem przez Gestapo, był zmuszony ukrywać się. 20 listopada 1943 r. utworzył grupę lotną, przekształconą w oddział partyzancki, na czele którego stanął. W maju 1944 r. jego oddział otrzymał kryptonim OP I/15 pułku piechoty AK „Wilków”. Przeprowadził on ponad 20 akcji bojowych przeciwko Niemcom. Dzięki jego postawie podczas akcji „Burza” w lipcu 1944 r. w Dęblinie uratowano przed zniszczeniem ważne obiekty wojskowe i gospodarcze, uchroniono ludność przed wywózką i znęcaniem się przez wycofujących się żołnierzy niemieckich. 26 lipca 1944 r. jego oddział zajął samodzielnie Ryki. W sierpniu 1944 r. na czele ok. 350 partyzantów podjął marsz w celu pomocy walczącej Warszawie, ale zakończył się on niepowodzeniem. Zagrożony internowaniem przez Sowietów, podjął decyzję o rozwiązaniu oddziału. Przez kilka miesięcy ukrywał się, poszukiwany przez NKWD.

W marcu 1945 r. odtworzył swój oddział z osób zagrożonych aresztowaniem. Początkowo podporządkował się Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj, a od września tego roku wszedł w skład Zrzeszenia WiN. Jesienią 1945 r. został mianowany dowódcą zgrupowania oddziałów WiN w Inspektoracie Rejonowym „Puławy”, a następnie zastępcą inspektora puławskiego ds. bezpieczeństwa jako referent bezpieczeństwa. Awansował wówczas do stopnia majora (według części źródeł – kapitana). Dowodzone przez niego zgrupowanie partyzantki niepodległościowej, jedno z największych na Lubelszczyźnie (działało na terenie powiatów garwolińskiego, puławskiego, łukowskiego, lubartowskiego, kraśnickiego i kozienickiego), liczące ok. 200 żołnierzy, a na wiosnę 1946 r. – ok. 160, przeprowadziło wiele akcji zbrojnych przeciwko władzom komunistycznym.

Zgrupowanie jako zwarta formacja działało do lipca 1945 r. Wskutek olbrzymiego nasycenia terenu regularnym wojskiem i siłami bezpieczeństwa, M. Bernaciak zmuszony był do zmiany taktyki. Podzielił swoje zgrupowanie na pojedyncze plutony i drużyny, które były zakonspirowane we wsiach i wspomagane przez terenowe struktury WiN. Umożliwiało to łatwą koncentrację zgrupowania i utrzymywanie stałej gotowości bojowej. Taktyka ta została zmieniona wiosną 1946 r., kiedy zgrupowanie zostało podzielone na dwa pododdziały. Pierwszy pododdział pod dowództwem Wacława Kuchnio ps. „Spokojny” działał na północy Inspektoratu, a drugi pod dowództwem Zygmunta Wilczyńskiego ps. Żuk – na południu. Źródłem dużych sukcesów M. Bernaciaka była jego umiejętność dowodzenia i częsta zmiana taktyki walki z wielokrotnie przeważającymi siłami wojskowymi i formacji bezpieczeństwa. Dzięki jego wysiłkom podporządkowane mu patrole i drużyny dywersyjne poza akcjami zbrojnymi prowadziły też intensywną działalność wywiadowczą, dotyczącą również spraw politycznych i społecznych, oraz propagandową. Główną część tej ostatniej stanowił druk i kolportaż prasy i ulotek w postaci komunikatów, informacji, apeli, tekstów okolicznościowych, z których najbardziej znanymi były Orlik do społeczeństwa z okazji referendum ludowego w 1946 r. oraz ulotka Katyń Puławski.

Do walki ze zgrupowaniem M. Bernaciaka władze zmobilizowały ogromne siły podzielone na grupy operacyjne, liczące łącznie kilkanaście tysięcy żołnierzy LWP, KBW oraz funkcjonariuszy MO i UB. Aresztowani zostali rodzice M. Bernaciaka oraz jego brat Lucjan, b. żołnierz AK. 24 czerwca 1946 r., kiedy M. Bernaciak wracał z kilkoma ludźmi z odprawy w Życzynie, został zaatakowany przez grupę żołnierzy wojsk saperskich z 1 Dywizji Piechoty, którzy ochraniali referendum, oraz oddział KBW koło wsi Piotrówek. Dwukrotnie ranny podczas próby przebicia się z okrążenia, popełnił samobójstwo.

W 2015 r. pion śledczy IPN ustalił, że wcześniejsze założenia co do prawdopodobnego miejsca pochówku Mariana Bernaciaka „Orlika” są błędne. Osoba, którą uważano za Mariana Bernaciaka, pod której imieniem i nazwiskiem miał być pochowany „Orlik” rzeczywiście istniała.

Aktualnie nie jest znane miejsce spoczynku ciała Mariana Bernaciaka.

powrót