M

Prof. dr Henryk Mitosek

Mitosek Henryk (1913 – 1977); profesor nadzwyczajny, geograf, meteorolog. Ur. 28 września 1913r. w Budziskach, pow. łukowski, s. Józefa i Filipiny z Osińskich.

Świadectwo dojrzałości uzyskał w roku szkolnym 1935/36 w Liceum Ogólnokształcącym im. A.J. ks. Czartoryskiego w Puławach i rozpoczął studia na sekcji geografii Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Warszawskiego. Dokończył je po wojnie, na Wydziale Przyrodniczym UMCS w Lublinie (1944). Tam też obronił pracę doktorską w 1951r,. tytuł docenta otrzymał w 1957r., profesora nadzwyczajnego w 1966 roku.

W czasie studiów na UW pracował w Wojskowej Służbie Meteorologicznej

na Okęciu w Warszawie. Z instytutem puławskim związał się w 1940r. W lutym 1945r. objął kierownictwo Stacji Meteorologicznej PINGW. Dzięki osobistemu zaangażowaniu i zdolnościom organizatorskim odbudował stację po zniszczeniach wojennych i przywrócił działalność tej najstarszej polskiej, agrometeorologicznej placówki naukowej. Po zmianach organizacyjnych instytutu nadal kierował placówką meteorologiczną, która od 1957r. funkcjonowała  jako samodzielna Pracownia Meteorologii i Klimatologii Rolniczej

Pracownią tą kierował do czasu rozpoczęcia pracy w lubelskiej WSR . Na Wydziale Rolniczym WSR objął Katedrę Meteorologii i Klimatologii ­(1962 - 1975). Wykładał też meteorologię w punktach konsultacji  zaocznych WSR w Białej Podlaskiej i Kielcach oraz na Uniwersytecie im. M. Kopernika w Toruniu (1958 - 1968). Przez jedną kadencję był prodziekanem Wydziału Rolniczego WSR (1964 - 1969).

Należał do grona wybitnych polskich agrometeorologów. W jego pracy naukowej wiele miejsca zajmowały badania wpływu warunków meteorologiczny­ch na rozwój i plonowanie roślin uprawnych. Szczególną uwagę poświęcał badaniom dynamiki wodnej gleb, klimatu glebowego i  lokalnego klimatu przełomowego odcinka doliny Wisły. Był autorem 53 publi­kacji z zakresu agrometeorologii, promotorem kilkunastu prac magisterskich ­kilku przewodów doktorskich i naukowym opiekunem przewodu habilitacyjnego. Wchodził w skład kilku komisji PAN, Rady Naukowej IUNG w Puławach, Komisji Doradczej przy Ministrze Rolnictwa oraz Rady Naukowej Prezydium WRN w Lublinie. Jego zainteresowania pozazawodowe to historia rodzinnego Podlasia.

Prof. dr hab. Henryk Tadeusz Mitosek

Urodził się 5 kwietnia 1943r. w Puławach. Tu ukończył szkołę podstawową, następnie w 1961r. Liceum Ogólnokształcące im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego.

Studia na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej ukończył w czerwcu 1966r., uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa wodnego.

W październiku 1972r., na podstawie dysertacji pt. Optymalizacja stochastycznych modeli otrzymał stopień doktora nauk technicznych nadany uchwałą Rady Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej. Za rozprawę zdobył w 1973r. Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki  - indywidualną III stopnia.

W grudniu 1985r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna ds. Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów zatwierdziła uchwałę Rady Naukowej Instytutu Geofizyki PAN w sprawie nadania mu stopnia doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie hydrologii.

Prezydent RP Lech Kaczyński postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2007r. nadał mu tytuł profesora nauk o Ziemi.

W latach 1966-1980 pracował w katedrze Hydrologii i Gospodarki Wodnej Politechniki Warszawskiej, , a następnie, w wyniku reorganizacji, w Instytucie Inżynierii Środowiska przy Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej. Za osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej był wielokrotnie nagradzany przez Rektora Politechniki Warszawskiej.

W latach 1980-1998 pracował na całym etacie, a 1989-2006 na ½ etatu w Instytucie Geofizyki PAN. Tam przez dwa lata pełnił obowiązki kierownika Pracowni Systemów Hydrologicznych. W roku 1986 otrzymał Nagrodę Sekretarza Naukowego PAN za kierowanie zespołem i udział w pracy pt. Przegląd i analiza nowoczesnych metod gospodarki wodnej stosowanych na etapie projektowania i eksploatacji zbiorników wodnych.

W roku akademickim 1974/75 odbył staż na Johns Hopkins University w Baltimore (USA). W okresie dwóch lat akademickich (1977-1979) przebywał, z przyczyn rodzinnych, we Francji. Pracował tam w Institut de Mecanique des Fluides Universite Louis Pasteur de Strasbourg, gdzie prowadził badania nad rozprzestrzenianiem się zanieczyszczeń chlorkiem sodu wód podziemnych w obszarze ujęcia wody dla miasta i regionu Strasbourga.

W latach 1998-2013 pracował w Instytucie Geografii Akademii Świętokrzyskiej, a następnie na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Geografii Regionalnej. W latach 2005-09 był dyrektorem Instytutu Geografii. W 2009 roku został profesorem zwyczajnym.

.Opublikował wiele prac naukowych ponadto pięć książek. Uczestniczył jako wykonawca w grantach Komitetu Badań Naukowych. Brał udział w wielu konferencjach międzynarodowych, na których przedstawiał referaty z wynikami swoich dokonań, uczestniczył także w konferencjach krajowych. Wypromował dwóch doktorów.

W latach 1988-1998 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Geofizyki PAN w Warszawie, a w latach 1989-1991  członkiem Komitetu Gospodarki Wodnej PAN. Ponadto był członkiem International Urban Fellow’s Association of the Johns Hopkins University w Baltimore.

Prof. dr Małgorzata Marek-Sadowska

Małgorzata Marek-Sadowska urodziła się w Poznaniu. Do szkol podstawowych uczęszczała początkowo we Wrocławiu, a od piątej klasy w Puławach. Jest absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. A. J. Czartoryskiego w Puławach-1966. Ukończyła studia na Politechnice Warszawskiej gdzie uzyskała stopień magistra matematyki stosowanej. Po studiach rozpoczęła prace jako asystentka w Zakładzie Przyrządów Półprzewodnikowych Politechniki. W latach 1974-1975 pracowała w Laboratorium Przyrządów Półprzewodnikowych Penn State University w Stanach Zjednoczonych. W 1976 obroniła prace doktorska. W tymże roku została powołana na stanowisko adiunkta na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. W latach 1979-1980 pracowała w Laboratorium Elektroniki Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley.

Od 1982r. mieszka w Stanach Zjednoczonych. W latach 1982-1990 pracowała na stanowiskach naukowych na Wydziale Inżynierii Elektrycznej i Nauk Komputerowych Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. W roku 1990 otrzymała pozycje profesora zwyczajnego (full professor) na Wydziale Inżynierii Elektrycznej i Komputerowej Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara, gdzie kontynuowała prace do roku 2017 t.j. do przejścia na emeryturę. W 2013 za całokształt pracy naukowej i dydaktycznej otrzymała tytuł wybitnego profesora (“distinguished professor”) Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara.

Jest promotorem trzydziestu trzech, oraz recenzentem kilkudziesięciu prac doktorskich. Jej dorobek naukowy to ponad 300 artykułów w czasopismach i na konferencjach. Sześć spośród jej artykułów otrzymało nagrody lub wyróżnienia jako najlepsze na czołowych konferencjach w dziedzinie automatyzacji projektowania układów scalonych wielkiej skali integracji. W 1997 została wybrana IEEE Fellow.

Była redaktorem kilku czasopism naukowych, m.in. IEEE Transactions on Computer Aided Design, IEEE Transactions on VLSI Design i Journal of Circuits, Systems and Computers. Przez dwa lata pełniła funkcje redaktora naczelnego IEEE Transactions on Computer Aided Design.

Byla członkiem technicznych komitetów doradczych siedmiu firm elektronicznych. Była zapraszana na wykłady do takich firm jak IBM, Intel, Mentor Graphics, Xilinx, Fujitsu, NEC i innych. Trzykrotnie otrzymała nagrodę IBM. Wielokrotnie też była zapraszana do wygłaszania seminariów na różnych uniwersytetach amerykańskich i zagranicznych: w Japonii, na Taiwanie i w Hong-Kongu. Pełniła tez role oficjalnego zewnętrznego rewelatora Wydziału Informatyki Okayama University w Japonii.

Wielokrotnie uczestniczyła w komitetach doradczych Narodowej Fundacji Nauki (NSF) oraz była członkiem komitetów Stanu Kalifornia przyznających granty. Pełniła tez różne funkcje w towarzystwach naukowych. Przez wiele lat przewodniczyła komitetowi przy IEEE przyznającemu nagrody za najlepsze prace doktorskie w dziedzinie projektowania układów cyfrowych wielkiej skali integracji. Była członkiem wielu komitetów przyznających prestiżowe nagrody IEEE i ACM.

Józef Mikos 

Polski prawnik i polityk, wiceminister sprawiedliwości, sędzia Sądu Najwyższego, w latach 1985–1991 członek Trybunału Stanu.

Urodził się  23 marca 1929 r. W 1949r. uzyskał maturę w Liceum im. A. J. Czartoryskiego w Puławach

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, przez pewien czas był wykładowcą uczelni. Współautor publikacji naukowych. W latach
50-tych wstąpił do PZPR. Od 1961 pełnił funkcję wiceprezesa, od 1964 prezesa Sądu Wojewódzkiego w Lublinie. W 1972 został sędzią Izby Karnej Sądu Najwyższego (po 1989 pozytywnie zweryfikowany). Objął funkcję I sekretarza POP PZPR przy Sądzie Najwyższym. Został członkiem Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich, a także dyrektorem Departamentu Spraw Karnych w Ministerstwie Sprawiedliwości (od 1974r.). W latach 80-tych pracował na stanowisku wiceministera sprawiedliwości, w 1982r. powrócił do orzekania w SN (został m.in. przewodniczącym wydziału). Od latach 1985-1991 był członkiem Trybunału Stanu II i III kadencji, należał też do Krajowej Rady Sądownictwa I kadencji (1990–1994). Zasiadł w Komisji do spraw Reformy Prawa Karnego przy Prezesie Rady Ministrów.

Zmarł 13 maja 2013, pochowany na Cmentarzu Komunalnym Południowym pod Warszawą.

Prof. dr hab. Waldemar Czesław Michna

Polityk i ekonomista, profesor nauk ekonomicznych, w latach 1987–1988 minister ochrony środowiska i zasobów naturalnych, poseł na Sejm PRL VIII kadencji oraz na Sejm II kadencji.

Urodził się 13 stycznia 1929 w Śniadówce. W 1949 zdał maturę w L.O. im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach. W 1956r. ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, w 1961 obronił tam doktorat, habilitował się w 1968. W 1984 otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.

Działał w Związku Młodzieży Wiejskiej RP Wici, Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej i ZMW, od 1957 do 1966r.  zasiadał w jego zarządzie głównym, a następnie przez cztery lata w głównym sądzie koleżeńskim. Od 1950 należał  do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, w latach 1973–1980 był kierownikiem Wydziału Ekonomiczno-Rolnego Naczelnego Komitetu partii. Dwukrotnie (w latach 60. i 70.) był dyrektorem gabinetu wicepremiera. W latach 1980–1984 zasiadał w składzie Stołecznej Rady Narodowej, pełnił obowiązki jej wiceprzewodniczącego z ramienia ZSL. W okresie 1984–1988 był związany z resortem ochrony środowiska i zasobów naturalnych, a od 23 października 1987 do 19 września 1988 zajmował urząd ministra tego resortu w rządzie Zbigniewa Messnera. Był posłem na Sejm PRL VIII kadencji z ramienia ZSL oraz na Sejm RP II kadencji, wybranym w okręgu Gliwice z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego.

Zawodowo był związany z Instytutem Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej i Akademią Finansów w Warszawie.

Zmarł 21 lutego 2013r. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

powrót