T

Prof. dr hab. Grażyna Ginalska (z d. Turczynowicz)

Grażyna Ginalska (z d. Turczynowicz) była uczennicą Liceum im. A.J. Ks. Czartoryskiego w latach 1967-1971, w klasie o profilu biologiczno-chemicznym.  Następnie ukończyła biologię ze specjalnością biochemia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie. W latach 1976 – 2005 pracowała naukowo w Zakładzie Biochemii WBiNoZ na UMCS, doktoryzowała się w 1988 r, a habilitację uzyskała w 2001 r. Przeniosła się na Uniwersytet Medyczny w Lublinie i od 2005 r jest Kierownikiem Katedry Biochemii i Biotechnologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Tytuł profesora nauk farmaceutycznych uzyskała w 2009 r. Jest cały czas nauczycielem akademickim, a naukowo zajmuje się wytwarzaniem i modyfikacją biomateriałów o przeznaczeniu medycznym.

Za pracę badawczą i wynalazczą Prof. Grażyna Ginalska była wielokrotnie nagradzana w kraju i za granicą. Za opracowanie cyklu publikacji dotyczących biomateriałów w medycynie regeneracyjnej otrzymała Zespołową Nagrodę Naukową V Wydziału Nauk Medycznych PAN, Nagrodę Światowej Organizacji Własności Intelektualnej, Grand Prix Europejskiej Izby Francuskich Wynalazców oraz  złoty medal z wyróżnieniem w konkursie „Innovation Brussels Eureka 2013”. Otrzymała też nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego „za wybitne osiągnięcie wynalazcze w roku 2013 na arenie międzynarodowej”. Wielokrotnie kierowała projektami badawczymi: NCN, NCBiR, UE PO Innowacyjna Gospodarka, UNILAP LP (USA), M-eraNet w ramach Horizon 2020. Prof. G. Ginalska jest członkiem Rady Naukowej i Rady Finansów w Narodowym Centrum Badań i Rozwoju, członkiem Komisji Nauki o Materiałach PAN i Komisji Nauk Medycznych Oddziału PAN oraz członkiem Akademii Polskiego Sukcesu.

Prof. Grażyna Ginalska wraz z zespołem opracowała biomateriał „FlexiOss®” (zwany „sztuczną kością”) do implantacji w ubytki kostne, wykorzystywany w chirurgii urazowej i ortopedii, który obecnie przechodzi badania kliniczne i proces rejestracji. Biomateriał kościozastępczy FlexiOss w 2019 otrzymał tytuł „Polski Produkt Przyszłości” w XXI edycji Konkursu organizowanego przez NCBiR oraz PARP oraz nagrodę gospodarczą Prezydenta RP w kategorii „Badania i Rozwój”.

Prof. dr hab. Ryszard Turski

Urodził się 22 lutego 1930 r. w Puławach i tu uzyskał wykształcenie średnie kończąc w roku 1949 Liceum Ogólnokształcące im. A. J. ks. Czartoryskiego.

W 1954 r. ukończył Wydział Rolny UMCS w Lublinie. Bezpośrednio po studiach podjął pracę w Katedrze Gleboznawstwa WSR w Lublinie, gdzie w 1959 r. uzyskał stopień dr nauk rolniczych ze specjalnością gleboznawstwa. Już jako pracownik Akademii Rolniczej w Lublinie w 1965 r. habilitował się, a w 1972 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Profesorem zwyczajnym został w 1978 r.

Swą działalność naukową i organizacyjną związał z   Katedrą Gleboznawstwa Wydziału Rolniczego. Pracuje początkowo na stanowisku asystenta i adiunkta pod kierownictwem prof. Bohdana Dobrzańskiego, a od 1969 r. zostaje kierownikiem tej Katedry. W okresie zmian strukturalnych w Akademii Rolniczej, nie przestając być kierownikiem Katedry Gleboznawstwa, został w latach 1973-1985 dyrektorem Instytutu Gleboznawstwa, Chemii Rolnej i Mikrobiologii, zaś potem (1986-1991) dyr. Instytutu Gleboznawstwa. Był protektorem Akademii Rolniczej ds. nauczania i wychowania (1969-1972) oraz ds. organizacji i kadr (1975-1978). W latach 1988-1990 przewodniczący Sekcji Gleboznawstwa, a od 1996 r. przew. Komitetu Gleboznawstwa i Chemii Rolnej PAN.

Z Instytutem Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa wiąże go wieloletnia współpraca związana z rozeznaniem i kartografią pokrywy glebowej woj. lubelskiego, a także z kształceniem kadry naukowej. Od 1985 r. jest członkiem Rady (z powołania), zaś od 1999 r. przewodniczy jej z wyboru.

Przez szereg lat pełnił funkcję przewodniczącego oddziału lubelskiego Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego i członka Zarządu Głównego tego Towarzystwa.

Od 1965 r. członek Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego. Posiada znaczny dorobek w kształceniu kadr jako kierownik licznych prac magisterskich, promotor doktoratów i opiekun naukowy przewodów habilitacyjnych. Jest autorem ok. 270 publikacji, w tym 18 książkowych (podręczników, skryptów) z zakresu genezy i ewolucji gleb, ze szczególnym uwzględnieniem czarnoziemów.

Jest odznaczony Krzyżami Kawaleryjskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia polski oraz innymi medalami, odznakami, a także wyróżniony nagrodami.

Dr hab. Alina Tudryn

Urodzona:              1960 r. w Leżajsku

Zamieszkała:         1960–1965 r. – Nowa Sarzyna, 1965 – 1985 r. – Puławy, od grudnia 1985 r. – region paryski, Francja

Zatrudniona:         od 1996 r. – Uniwersytet Paris Sud (obecna nazwa Paris-Saclay), Wydział Nauk o Ziemi, Laboratorium GEOPS, UMR 8148 UPS-CNRS, Orsay

Edukacja i stopnie naukowe:

• Szkoła Podstawowa nr 5 w Puławach (1968-1975).
• Liceum Ogólnokształcące im. Adama Jerzego ks. Czartoryskiego w Puławach (1975-1979): profil matematyczno-fizyczny - Matura (1979).
• Magister Geologii, Uniwersytet Warszawski (1985): geologia stratygraficzno-poszukiwawcza.
• DEA Nauk o Ziemi (odpowiednik dyplomu Master 2/Magister), Uniwersytet Paris Sud (1988): geochemia izotopowa.
• PhD - Doktorat z Nauk Przyrodniczych, Uniwersytet Paris Sud (1995): geofizyka – paleomagnetyzm ziemski.
• Post-doktorat, Uniwersytet Paris Sud (1995-1996).
• Habilitacja, Uniwerytet Paris Sud (2015).

Działalność dydaktyczna i naukowa:

• Wykłady, ćwiczenia i praktyki terenowe w zakresie geofizyki (głównie magnetyzm ziemski i sejsmografia) i geologii na wydziałach Nauk o Ziemi i Fizyki Uniwersytetu Paris Sud/Paris-Saclay, Licencjat i Master.
• Programy europejskie wspołpracy dydaktycznej Erasmus/Socrates pomiędzy Uniwersytetem Paris Sud/Paris-Saclay a Uniwersytetem Warszawskim, Instytutem Badań Geodezyjnych i Geofizycznych Węgierskiej Akademii Nauk w Sopronie (Węgry), Uniwersytetem Süleyman Demirel w Isparcie (Turcja), Uniwersytetem Akdeniz w Antalii (Turcja).
• Koordynator studiów magisterskich (Master 2) Geologii Inżynierskiej, Universytet Paris-Saclay.
• Promotor prac doktorskich, magisterskich i licencjackich.
• Recenzent dla wielu czasopism naukowych, takich jak Earth Sciences Reviews, Global and Planetary Change, Quaternary Science Reviews, Journal of Paleolimnology, Climate of the Past, Palaeogeography-Palaeoclimatology-Palaeoecology, Quaternary International, Canadian Journal of Earth Sciences, Boreas, Environmental Earth Sciences, Antarctic Science.
• Recenzent projektu naukowego dla Holenderskiej Rady ds. Badań Naukowych, 2021.
• Członek Komitetu Naukowego II i III konferencji Euro-Mediterranean Conference for Environmental Integration (konferencje Springer EMCEI, 2019, 2021, Sousse, Tunezja).
• Członek kolegium redakcyjnego Biuletynu Panstwowego Instytutu Geologicznego (publikacje Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie).
• Autor licznych artykułów publikowanych w czasopismach międzynarodowych.

Tematyka badań naukowych:

Badania paleomagnetyzmu ziemskiego oraz zmian środowiska i klimatu w przeszłości poprzez podejscie multidisciplinarne obejmujace w szczególnosci “magnetyzm środowiskowy” oraz metody badawcze takie jak sedymentologia, mineralogia czy geochemia izotopowa. Synergetyczne zastosowanie wszystkich tych metod pozwala na precyzyjną analizę archiwów morskich i sródlądowych. Kwestia zmienności klimatu, jak również zależnosci między człowiekiem-klimatem-środowiskiem-zagrożeniami naturalnymi, ma ogromne znaczenie dla zrozumienia przeszłych i przyszłych ewolucji Ziemi i jest szczególnie istotna w strefie klimatycznej półsuchej, gdzie obecne przemiany przyrodniczo-antropogeniczne zachodzą bardzo intensywnie. Moją aktywność prowadzę w ramach projektów naukowych w ścisłej współpracy z naukowcami różnych instytucji badawczych we Francji i wielu krajów jak Wielka Brytania, Hiszpania, Polska, Węgry, Rumunia, Rosja, Turcja, Iran, Indie, Chiny, Brazylia, RPA, oraz skupiajac się na zagadnieniach jak:

1. Zmiany środowiska i klimatu w późnym Czwartorzędzie, tzn. od ostatniego zlodowacenia do dziś (ostatnie ~ 100000 lat), przy wzrastającej aktywności człowieka. Glównie interesuję się Eurazją: pasem mórz śródlądowych – Środziemnego, Czarnego i Kaspijskiego – pozostających pod silnym wpływem ewolucji lądolodów powodujących istotne zmiany w paleogeografii, a także słonych jezior w Turcji, Iranie, czy w Chinach.
2. Środowisko powstania wstęgowych formacji żelazistych (Banded Iron Formations, BIFs) występujących w niektórych skałach Prekambru o wieku ok. 3,8 - 1,8 miliarda lat. Ze względu na ich znaczenie gospodarcze i rolę w zrozumieniu ewolucji młodej Ziemi i tzw “katastrofy tlenowej” oraz możliwe analogie z ewolucją młodego Marsa, są one intensywnie badane. Obiektem moich zainteresowań są właściwosci magnetyczne wstęgowych formacji żelazistych w Indiach, Zimbabwe i Brazyli o wieku od 2.9 do 2.4 miliarda lat.
3. Stanowisko prehistoryczne późnego Pliocenu (około 2,8 miliona lat) w górach Siwaliks (Himalaje Zewnętrzne) w Indiach. Stanowisko to, odkryte przez ekipę francuskich i indyjskich paleontologów, prehistoryków i geologów, ktorej jestem czlonkiem, prezentuje sekwencję osadową bogatą w skamieniałości kręgowców lądowych zawierających ślady najstarszej populacji hominidów w Azji. Temat ten ma duże znaczenie dla zrozumienia rozwolu hominidów, ponieważ po raz pierwszy tak starożytne ślady inteligentnej aktywności zostały odkryte poza Afryką. Ciekawostką jest, ze stanowisko to znajduje sie niedaleko Chandigarh, miasta zaprojektowanego po II wojnie światowej przez architekta Le Corbusier, na terenie wchodzącym w skład pierwszej historycznie cywilizacji subkontynentu indyjskiego rozwijającej sie w okresie 3300-1300 lat p.n.e., zwanej Kulturą Indusu, harappanską lub też Mohendżo-Daro.

powrót