Zapraszamy do I LO i do internatu!
Z
Urodził się. 18. 02. 1945 w Puławach. Syn Jana i Janiny z domu Jurak. Skończył Szkołę Podstawową (1951 - 1957) i Liceum Ogólnokształcące im. A.J. Czartoryskiego. (Pierwszą jego wychowawczynią była Helena Stachowiczowa, wychowawcą w liceum Franciszek Kruk, a polonistą Stefan Jerzy Buksiński. Grał w reprezentacji szkoły w drużynie koszykówki, był - najpierw jako sufler, a potem jako odtwórca roli króla w Cydzie Corneille'a - członkiem teatru szkolnego, prowadzonego przez Kazimierza Arasimowicza. Niektóre ze szkolnych doświadczeń opisał w tekście Nasza klasa, opublikowanym pierwotnie w „Tygodniku Wschodnim Relacje”). Po maturze (1962) studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, którą skończył w roku 1969. W maju 1970 rozpoczął pracę w Muzeum Regionalnym w Kazimierzu Dolnym jako jego kierownik, po reorganizacji muzeum był asystentem muzealnym (1972) i kierownikiem działu sztuki współczesnej w Muzeum Kazimierza Dolnego (1974) (późniejsze Muzeum Nadwiślańskie). Jesienią 1977 roku odszedł z Kazimierza, obejmując obowiązki kierownika literackiego Lubelskiego Teatru Wizji i Ruchu, pracował tam do 1987 roku. Autor napisanego wspólnie z Jerzym Leszczyńskim scenariusza Rzecz o Fauście inspirowanego Księgą Fausta D.J. Enrighta (spektakl wystawiony przez Lubelski Teatr Wizji i Ruchu w 1985 r.). Od 1988 r. kierownik Działu Prozy miesięcznika „Twórczość”, a od jesieni 2004 r. redaktor naczelny. Przez 25 lat (od 1980) był współredaktorem kwartalnika literackiego „Akcent”; współzałożyciel Wschodniej Fundacji Kultury „Akcent” i wiceprezes jej zarządu (od 1994) oraz członek jej Rady Programowej.
Związany przez całe życie z Puławami rodzinnie, miejscem zamieszkania (kolejno ulica Skowieszyńska, Osada Pałacowa, ulica 22 Lipca (później Kaniowczyków), Sieroszewskiego, Wojska Polskiego, Batalionów Chłopskich) i emocjonalnie, współpracował w pierwszych latach budowy Zakladów Azotowych z dwutygodnikiem „Echo Puławskie”, później przemianowanym na „Nasze Sprawy” Od roku 1974 należy do Towarzystwa Przyjaciół Puław, pracując w jego sekcji wydawnicznej. Przez krótki czas pełnił funkcję wiceprezesa. Był redaktorem i współredaktorem „Teki Puławskiej” i „Studiów Puławskich”. W latach 60. i 70. związany był z ruchem recytatorskim jako wielokrotny juror konkursów powiatowych i wojewódzkich. Był członkiem Rady Redakcyjnej serii „Nowa Proza Polska”, Społecznej Rady Programowej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”, Klubu „Regionów” oraz przewodniczącym społecznej rady programowej Lubelskiego Studia Teatralnego i członkiem Komisji Literackiej programu promocji polskiej literatury współczesnej Fundacji Kultury przez cały czas jej istnienia. Zaprojektował serię wyborów wierszy polskich poetów XX w., wydawaną przez Wydawnictwo Lubelskie; sam opracował na jej potrzeby wybory wierszy Józefa Czechowicza (1982, 1988), Bolesława Leśmiana (1982, 1989, 1998), Leopolda Staffa (1986, 1988) i Jarosława Iwaszkiewicza (1989), a poza tą serią Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (1994), Marii Jasnorzewskiej Pawlikowskiej (1997) i Tadeusza Nowaka (2011). Należał w latach 1977-81 do zespołu konsultacyjnego „Literatury na Świecie”, później też współpracując z tym pismem. Od 1969 do rozwiązania Zwiazku Literatów Polskich w grudniu 1981 był jego członkiem. Od 1980 jest członkiem PEN-Clubu. Jesienią 1981 roku na zaproszenie Departamentu Stanu odbył podróż studyjną do USA, w roku 1985 do Szwecji, w następnym roku kilka miesięcy spędził na stypendium w Budapeszcie w Eötvös Collegium, w 2015 był gościem rezydecji pisarskiej w Użhorodzie. Brał udział w licznych festiwalach literackich w Polsce (Legnica, Wrocław, Poznań, Gorlice, Warszawa, Sopot, Czarna Góra, Włodawa, Kłodzko, Kutno, Kraków, Lublin) i poza nią (Lwów, Użhorod, Czerniowce, Budapeszt, Tetovo, Minsk, Lipsk, Maastricht). Współpracował z Narodowym Centrum Kultury jako opiekun artystyczny stypendystów programu Gaude Polonia (był między innymi tutorem Serhija Żadana, Igora Biełowa i Lubow Jakymczuk). Współtworzył koncepcję powstałego w 2011 roku w Lublinie Międzynarodowego Festiwalu „Czas poetów” i od wielu lat jest jego nieformalnym gospodarzem.
Debiutował jako poeta w dwutygodniku „Kamena” w 1962 roku, pierwsza książka oparta na autobiograficznych wątkach ukazała się w wydawnictwie „Czytelnik” w 1968 roku i została dobrze przyjęta przez krytykę. Aż do kryzysu wydawniczego pod koniec lat 80. wszystkie jego książki ukazywały się w tym wydawnictwie. W latach 90. związał się z Arturem Bursztą i jego „Biurem Literackim”, a od 2016 większość przekladów publikuje w serii „Wschodni Express” Warsztatów Kultury w Lublinie, goszcząc też jako tlumacz i felietonista na łamach wydawanego przez nie internetowego czasopisma „Kultura Enter”. Publikował w większości najważniejszych polskich czasopism literackich i kulturalnych. Jego popularność jako poety znacznie wzrosła w połowie lat 90. po tomach Prześwietlone zdjęcia i Cisza, ten ostatni przekonał wielu nieufnych dotąd krytyków. Stanisław Barańczak, który w Nieufnych i zadufanych (1971) nie zostawiał na poezji Zadury suchej nitki, pisał teraz, że tytułowy poemat ratuje honor polskiej poezji stanu wojennego. Zadura, również jako tłumacz poezji Ashbery'ego, stał się jednym z ulubionych poetów autorów młodego pokolenia, a jego książka o poezji Daj mu tam, gdzie go ma, wywołała żywą dyskusję. Opublikował tomy wierszy W krajobrazie z amfor (1968), Podróż morska (1971). Pożegnanie Ostendy (1974), Małe muzea (1977), Zejście na ląd (1983), Starzy znajomi (1986), Prześwietlone zdjęcia (1990), Cisza (1994), Cisza [arkusz](1996), Noc poetów (1998), Więzień i krotochwila. Wiersze z lat sześćdziesiątych (2001), Poematy (2001), Stąd. Wiersze puławskie (2002), Ptasia grypa (2002), Kopiec kreta (2004), Wszystko (2008), Nocne życie (2010), Wiersze wybrane (2011), Zmartwychwstanie ptaszka (2012), Kropka nad i (2014), Najlepsze lata (2015), Już otwarte (2016), Po szkodzie (2018); powieści Lata spokojnego słońca (1968, 1984, 2012), A żeby ci nie było żal (1971, 1984), Lit (1997), zbiory opowiadań Patrycja i chart afgański (1976), Do zobaczenia w Rzymie (1980), Striptease (pierwodruk w utworach zebranych, 2005); książki krytycznoliterackie: Radość czytania (1980), Tadeusz Nowak (1981), Daj mu tam, gdzie go nie ma (1996). W latach 2005-2007 ukazała się we Wrocławiu siedmiotomowa edycja jego dzieł zebranych.
Na dorobek translatorski Zadury z języka angielskiego składają się tłumaczenia wierszy Seamusa Deane'a, Johna Fullera, Tony'ego Harrisona, Michaela Longleya, Jeffreya Wainwrighta w Antologii nowej poezji brytyjskiej Piotra Sommera (1983), Johna Asbery’ego w wyborze No i wiesz (1993), D.J. Enrighta Księga Fausta (1984), Tony’ego Harrisona Kumkwat dla Johna Keatsa (1990) i Sztuka i zagłada (1998), Johna Guzlowskiego Język mułów i inne wiersze (2002) oraz powieści D. J. Enrighta Rok akademicki (1997) i Johna McGaherna Pornograf (2001).
Do antologii młodej poezji białoruskiej Pępek nieba (2006) przetłumaczył wiersze Andreja Adamowicza i Michasia Bajaryna, do tomu Święta Nowego Rocku (2006) wiersze Andreja Chadanowicza. W 2017 ukazał się tom wierszy Andreja Adamowicza Dzień poezji śmierci dzień oraz nowela Tłuścioch i leszcz (tę przełożył z synem Markiem S. Zadurą), a w 2018 wybór wierszy Julii Cimafajewej Cyrk.
Pierwsze próby tłumaczenia poezji rosyjskiej (Jewtuszenko) podejmował Zadura jeszcze w szkole średniej. Wśród później na poważnie już tłumaczonych autorów są Osip Mandelsztam, Andriej Bieły, Dawid Samojłow, Anna Achmatowa, Włodzimierz Wysocki, Igor Biełow, Siergiej Slepuchin. Z prozy przełożył Żywoty, opowiadania ukraińskego filmowca uwięzionego przez Rosjan, piszącego po rosyjsku, Igora Sencowa.
Pod koniec lat 80. XX wieku, namówiony przez Wydawnicwo Lubelskie, pierwszy raz zetknął się z tekstem w języku ukraińskim, tłumacząc wiersze Dmytra Pawłyczki. Wybór zatytułowany Tajemnica twojej twarzy ukazał się w 1989, kolejny tom Pawłyczki Naparstek w 2000. Dużą popularność zyskała autorska antologia Wiersze zawsze są wolne (2004. 2005, 2007), zawierajaca utwory Dmytra Pawłyczki, Emmy Andijewskiej, Mykoły Chołodnego, Hryhorija Czubaja, Mykoły Riabczuka, Natałki Biłocerkiweć, Jurija Andruchowycza, Ołeksandra Irwancia, Wiktora Neboraka, Kostiantyna Moskałcia, Jewhena Brusłynowskiego, Wołodymyra Cybulki, Wasyla Machny, Nazara Honczara, Romana Sadowskiego, Iwana Łuczuka, Hałyny Petrosaniak, Andrija Bondara, Serhija Żadana i Ostapa Sływynskiego. Kolejne książki poetyckie wydane w przekładzie Bohdana Zadury to Andrija Bondara Jogging (z Adamem Wiedemannem, 2005), Jurija Andruchowycza Piosenki dla martwego koguta (2005, 2007), Serhija Żadana Historia kultury początku stulecia (2005), Natałki Biłocerkiweć Róża i nóż (2009), Ostapa Sływynskiego Ruchomy ogień, Wasyla Machny 34 wiersze o Nowym Jorku i nie tylko (2009), Hałyny Kruk Wakacje nad Letą (2018) i Wiersze wybrane (2019), Wasyla Słapczuka Kropka w środku (2018) i Wieczorne słońce (2019), Wasyla Łozińskiego Święto po awanturze (2019). Do opublikowanej w 2016 roku w związku z tym, że Europejską Stolicą Kultury był Wrocław, antologii Hryhoryja Semenczuka Listy z Ukrainy Zadura przełożył wiersze Kateryny Babkiny, Lesia Beleja, Mirka Bodnara, Andrija Bondara, Tomasza Dejaka, Serhija Żadana, Ołeksandra Irwancia, Ołeksandra Kabanowa, Wasyla Karpiuka, Marianny Kijanowskiej, Andrija Lubki, Wasyla Machny, Kost'a Moskałcia, Wiktora Neboraka, Hałyny Petrosaniak, Wołodymyra Rafiejenki, Hryhorija Semenczuka, Ostapa Sływynskiego.
Długa jest też lista przetłumaczonych z ukraińskiego przez Zadurę książek prozatorskich. Są to Andrija Bondara Historie ważne i nieważne (2011) i Nogami do przodu (2017 - z Markiem S. Zadurą), Wasyla Machny Dubno koło Leżajska. Wiersze i eseje (2012), Listy i powietrze. Opowiadania pograniczne (2016), Express „Venezia” (2016), Andrija Lubki Killer (2013), Karbid (2016), Pokój do smutku (2018), Dzwinki Matijasz Powieść o ojczyźnie (2013), Kateryny Babkiny Szczęśliwi nadzy ludzie (2016) i Sonia (2018), Ołeksandra Bojczenki 50 % racji (2016 - z Markiem S. Zadurą), Jurija Wynnyczuka Tango śmierci (2018), Natalki Śniadanko Frau Müller nie zamierza płacić więcej (2019). Trzy z tych książek znalazły się w finale Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus, a Jurij Wynnyczuk zdobył za Tango śmierci nagrodę im. Natalii Gorbaniewskiej.
Translatorska przygoda Zadury z poezją węgierską zaczęła się od Antologii poezji węgierskiej (1975) Istvána Csaplárosa, Grácji Kerényi, Andrzeja Sieroszewskiego, w której znalazły się jego przeklady wierszy Pétera Bornemiszy, Jánosa Rimaya, Ferenca Kazinczyego, Margit Kaffki, Gyuli Juhasa, Árpáda Totha, Lajosa Aprilyego, Jozsefa Erdelyiego, Lőrinca Szabó. W 1983 roku ukazała się antologia Szczepana Woronowicza 13 poetów, której Zadura był redaktorem poetyckim i do której weszły m.in. jego przekłady wierszy Lőrinca Szabó, Gyuli Illyésa, László Benjámina, László Nagya. Kolejne tłumaczenia (László Nagya, Margit Szécsi, Józsefa Utassyego, Benedeka Kissa, Györgya Petriego, Istvána Kovácsa, Kornéla Döbrenteiego, Erzsébet Tóth oraz Jenő Dsidy, Sándora Kányádiego, Aladára Lászlóffyego, Domokosa Szilágyiego, Árpáda Farkasa, Gézy Szőcsa, Árpáda Tőzséra, Ottó Tolnaiego, Győző Határa, Józsefa Bakucza) pomieścił w swych antologiach Przepowiednia czasu twego (1985) i Jak blisko. Antologia poezji węgierskiej spoza granic Republiki Węgierskiej (2007) Konrad Sutarski. Przekłady Zadury można też znaleźć w książkach Endre Ady Złoto i krew (1981) i Poezje (1981), László Nagy Kto przeniesie miłość (1979), Mihály Vörösmarty Poezje, István Kovács Księżyc twojej nieobecności (1991) i Okruchy przestrzeni (2003). W 1998 opublikował Księgę Jonasza Mihálya Babitsa, w 2010 Węgierskie lato. Przekłady z poetów węgierskich (Endre Ady, Mihály Babits, Gyula Juhász, Lőrinc Szabo, Gyula Illyés, László Benjámin, János Pilinszky, László Nagy, Ottó Orbán, László Csiki, István Kovács, Zsófia Balla. Péter Kántor), w 2014 jedno z najważniejszych dzieł węgierskiej literatury Tragedię człowieka Imrego Madácha. W 2018 wydał wybór wierszy Pétera Kántora Czego potrzeba do szczęścia.
W 2008 roku ukazała się monografia Jarosława Borowca Zadura. Ścieżka wiersza, a w 2011 roku tom Klasyk na luzie. Rozmowy z Bohdanem Zadurą. Danuta Bieniaszkiewicz adaptowała na słuchowisko radiowe jego poemat Cisza, a na podstawie innych jego utworów Andrzej Piszczatowski zrealizował słuchowiska Małe kraje jak małe muzea i Nie licz na sny, zaś Maria Brzezińska słuchowisko Świat nie jest dobry na serce, wyróżnione nagrodą za reżyserię w Sopocie (2015). Adaptacji radiowej doczekala się również Księga Fausta (reżyseria Danuta Bieniaszkiewicz - 1988), wiersze Żadana Sen o lepszym kraju (Teatr Animacji Poznań, reżyseria Julia Bilińska - 2017) i opowiadanie Lubki Siedem demonów Magdaleny (reżyseria Maria Brzezińska – 2019). W 1996 r. powstał film dokumentalny Aleksandra Kuca Poezja współczesna: Bohdana Zadury rozmowa z ciszą. W 2005 r. ukazała się płyta Usta Czasu, na której Bohdan Zadura czyta swoje wiersze, a część z nich śpiewają Sylwia Lasok, Dorota Buśko, Aleksandra Legieć, Renata Dziewięcka, Paulina Sykut. W 2013 roku wyszła książka W wierszu i między wierszami. Szkice o twórczości Bohdana Zadury, zbiór różnorodnych interpretacji zaprezentowanych podczas sesji poświęconej twórczości Zadury zorganizowanej przez Zakład Poetyki i Krytyki Literackiej Instytutu Filologii Polskiej UAM. Utwory Zadury tłumaczone były na: angielski, albański, białoruski, bułgarski, chiński, czeski, francuski, grecki, hebrajski, hiszpański, litewski, niderlandzki, niemiecki, portugalski, rosyjski, rumuński, holenderski, słowacki, słoweński, serbski, turecki, ukraiński, węgierski. Na Ukrainie ukazały się trzy książkowe wybory wierszy: Poet rozmowljaje z narodom (2007), Niczne żyttja (2012), Najhirsze pozadu (2015); na Węgrzech Éles határok (2005); na Białorusi Truny z Ikei (2016).
Jest laureatem licznych nagród literackich, m.in. Peleryny za najlepszy poetycki debiut roku (1969), Pegaza za przekłady poetyckie (1985), im. Józefa Czechowicza (1975, 1991, 2010), im. Bolesława Prusa (1981), Funduszu Literatury (1989), im. Stanisława Piętaka (1994), Fundacji Promocji Spraw Słowiańskich Ex oriente lux (2002), Prezydenta Puław (2009), festiwalu sztuki erotycznej Marcowe koty w Uzhorodzie (2008), festiwalu poetyckiego Kijowskie Laury (2010), Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius w kategorii książka roku (2011), węgierskiej Nagrody im. Gábora Bethlena (2013), Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Hryhorija Skoworody (2014), Nagrody Fundacji Kowaliowych przy Związku Ukrainek w USA (2015) za popularyzację literatury ukraińskiej w świecie, Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius za całokształt twórczości (2018), Nagrody Artystycznej miasta Lublin za rok 2018. Otrzymał także wiele odznaczeń, np.: „Szocialista Kúlturáért” (1979), „Zasłużony Działacz Kultury” (1979), „Za Zasługi dla Lubelszczyzny” (1985), „Za Zasługi dla Puław” (1986), Złoty Krzyż Zasługi (1990), Krzyż Rycerski Orderu Republiki Węgierskiej (2001), Medal Wschodniej Fundacji Kultury „Akcent” (2002), statuetka Sybilla (2005), „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2009), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2005); Honorowy Obywatel Puław (2010), Złoty Medal „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis” (2015), Medal Unii Lubelskiej (2017), Zasłużony dla powiatu puławskiego (2017), Medal 700-lecia Lublina (2018), Odznaka Pantałejmona Kulisza (2019). Żona Zdzisława, syn Marek Sergiusz.
Urodził się 19 grudnia 1913 roku w Mokradkach (obecnie to część Puław) .
Pierwszego września 1925 roku wstąpił do Gimnazjum Państwowego im. Ks. Adama Czartoryskiego w Puławach i w 1935 roku zdał zwyczajny egzamin dojrzałości typu matematyczno-przyrodniczego wobec Państwowej Komisji Egzaminacyjnej powołanej przez Kuratorium Okręgu Szkolnego Lubelskiego w Lublinie pismem z dnia 16 kwietnia 1935 roku Nr. II-7578/35. Świadectwo dojrzałości otrzymał 5 czerwca 1935 roku, podpisane m.in. przez Aleksandra Feista, dyrektora szkoły oraz Marię Wolińską, Władysława Zinkiewicza i ks. Zygmunta Adamczewskiego, Fr. Krajewskiego i ostemplowane pieczęcią „Państwowego Gimnazjum im. Ks. A. Czartoryskiego” w Puławach. Był zawodnikiem klubu piłkarskiego „Wisła”, grał na obronie.
W czasie nauki w szkole średniej ukończył 27 czerwca 1932 roku szkolenie PW pierwszego stopnia w 15 pułku piechoty w Dęblinie. Od 21 września 1935 roku do 30 czerwca 1936 roku odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim w 2 baterii, którą ukończył jako bombardier podchorąży rezerwy, a od 1 lipca 1936 roku do 15 września 1936 w 9 pułku artylerii ciężkiej we Włodawie, w którym odbył także sześciotygodniowe ćwiczenia jako rezerwista od 1 lipca 1937 roku do 10 sierpnia 1937 roku. 22 września 1938 roku mianowany podporucznikiem rezerwy w korpusie oficerów artylerii. Nowy przydział to 2 pułk artylerii ciężkiej w Chełmie, w którym ćwiczenia rezerwy odbył między 19 czerwca a 15 sierpnia 1939 roku. Zmobilizowany 31 sierpnia 1939 przez 2 pac, przydział wojenny nie znany – choć prawdopodobnie to 6 bateria II dywizjonu 2 pac. 28 września po drugiej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim dostał się do niemieckiej niewoli, z której udało mu się zresztą od razu zbiec.
Po odbyciu służby wojskowej pracował w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach, od 10 października 1936 roku do 31 marca 1937 roku jako dietariusz, a od 1 kwietnia 1937 roku do 30 września 1937 roku jako urzędnik kontraktowy X grupy uposażenia.
Immatrykulowany 11 października 1937 roku jako student Wydziału Weterynarii Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Po okupacji, w trakcie której po ucieczce z niewoli pracował w Józefowie przy budowie wału wiślanego i tam poznał przyszłą żonę, Janinę Jurak, z którą miał trzech synów – Bohdana. Leszka i Piotra, wnowił pracę w PINGW, organizując wspólnie z prof. Tadeuszem Żulińskim Zakład Anatomii Patologicznej. Jednocześnie pracował na stanowisku asystenta w nowopowstałej Katedrze Patologii Ogólnej i Anatomii Patologicznej Wydziału Weterynaryjnego UMCS w Lublinie, dojeżdżając z Puław. Istotnie przyczynił się do wznowienia zajęć dydaktycznych i zgromadził cenne zbiory muzealne, służące dydaktyce. W 1948 uzyskał dyplom lekarza weterynarii, a w 1950 stopień doktora medycyny weterynaryjnej. Był współorganizatorem Państwowego Technikum Weterynaryjnego w Puławach, w którym wykładał do 1951 roku. W 1954 został powołany na stanowisko docenta, a w 1956 na stanowisko kierownika Zakładu Anatomii Patologicznej Instytutu Weterynarii, którą to funkcję pełnił do przejścia na emeryturę w 1981 roku.
W 1968 roku Janowi Zadurze nadany został tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1974 profesora zwyczajnego.
Był autorem lub współautorem ponad 100 prac naukowych z zakresu histofizjologii nadnerczy ptaków, układu limfatycznego i jego roli w procesach odpornościowych, wpływu pestycydów na zjawiska immunologiczne u ptaków, zastosowania techniki immunoenzymatycznej w badaniach nad patogenezą i diagnostyką chorób wirusowych, etiologii i patomorfogenezy chorób zwierząt. Wiele jego opracowań naukowych zostało wdrożonych do praktyki i znalazło zastosowanie w gotowych instrukcjach. Ważniejsze publikacje książkowe to Kalendarz lekarza weterynarii (1947), Zarys weterynarii i higieny weterynaryjnej (1949). Był jednym z tłumaczy Szczegółowej anatomii zwierząt domowych Karla Nieberlego i Paula Cohrsa (PWRiL, 1968) oraz pracy zbiorowej pod. red. Joachima Beera Choroby zakaźne zwierząt domowych (PWRiL,1980).
Wiele energii i czasu poświęcał działalności szkoleniowej i społecznej. Prowadzil wykłady i ćwiczenia na kursach specjalistycznych dla lekarzy weterynarii, organizował staże naukowe dla młodych anatomopatologów. Występował jako rzeczoznawca w różnych komisjach. Był aktywnym członkiem towarzystw naukowych, między innymi przewodniczącym Puławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych. Uczciwy i życzliwy, cieszył się zaufaniem anatomopatologów młodego pokolenia, a w Instytucie przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Rady Zakładowej. Odznaczony m.in Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, uhonorowany odznakami „Zasłużony Pracownik Rolnictwa” i „Za wzorową pracę w służbie weterynaryjnej”.
Zmarl nagle na zawal serca 18 marca 1982 roku. Pochowany na cmentarzu włostowickim.
Urodzony w 1944 roku. Od wczesnej młodości do 1981-go roku związany z Puławami, gdzie kończy w 1962 roku liceum im. A.J. ks. Czartoryskiego i gdzie potem rozpoczyna pracę nauczycielską. Studiował na PWSSP we Wrocławiu na WSP w Krakowie i na Politechnice Krakowskiej. Malował od zawsze, jeszcze w Puławach stał się znanym malarzem pejzażystą.
Do roku 1981 w kraju, jako czynny członek i współzałożyciel Puławskiego Klubu Plastyków i członek Towarzystwa Sztuk Pięknych w Lublinie, potem przez ponad 30 lat w różnych krajach Europy Zachodniej, gdzie pracował twórczo, wystawiał i projektował formy przemysłowe dla potrzeb marketingowych znanych firm kosmetycznych, farmaceutycznych i optycznych. W 1981-ym roku emigruje do Niemiec. W Niemczech aktywnie działał jako członek Towarzystw Sztuki. Bierze udział w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych.
Podróżował po Europie, Ameryce Północnej i Środkowej, Afryce Północnej i Azji zbierając doświadczenia, malując, pasjonując się sztuka i kulturą tych kontynentów, odzwiedza Alaskę, Meksyk, Koreę, Japonię, Indonezję, Gruzję, Chiny i Tunezję.
Od 1986 roku tworzy i pracuje zawodowo jako grafik designer w Heilbronn. W roku 2006 wraca do kraju osiedlając się w Świnoujściu. Po powrocie do Polski poświęca się wyłącznie malarstwu, co było zawsze jego życiowym powołaniem. Dużo podróżuje i bierze udział w licznych plenerach krajowych i zagranicznych, co zapewne ma wpływ na jego malarstwo. Maluje w technice akrylowej i akwarelowej. Tworzy swój własny styl, pełen poezji i wrażliwości. Wystawiał w Puławach, w Kazimierzu Dolnym, w Lublinie, w Gorzowie Wielkopolskim, w Krakowie i w wielu niemieckich miastach. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.